Informacja

Z wielkim żalem chciałabym dać znać, że w związku z jednym wielkim ciągiem zachorowań, jakie dotykają moją rodzinę od początku roku, przez co zwyczajnie nie nadążam ze wszystkim, a także, być może z najważniejszego powodu tj. ścisłej diety, jaką podjęto w moim domu, w związku z którą nie mam serca gotować niedietetycznych, słodkich rzeczy, które musiałabym jeść sama pod nosem, kogoś, kto jeść ich nie może, a bardzo by chciał, do sierpnia 2017 zawieszam działalność Bantofelków. Aż te diety się pokończą i z rodziną wrócę z wakacji, które wtedy wypadają. Być może wrzucę coś od czasu do czasu, ale nie będzie to regularne działanie, do którego was przez te dwa lata zdążyłam przyzwyczaić.
Raz jeszcze przepraszam za wynikłą sytuację, ale z życiem internety nie wygrają.
Pozdrawiam i mam nadzieję, że gdy ponownie wrócę do działania, nadal będzie ktoś, kogo będę w stanie zainteresować geekowymi przepisami.

Bywajcie;)

Staromodne odwrócone ciasto ananasowe z "Desperate Housewives" / Old-fashioned pineapple upside-down cake from "Desperate Housewives" TV show

Niewątpliwie każdy z nas uważa się za jednostkę wyjątkową, a kolektywny zbiór własnych doświadczeń, wiedzy i informacji zgromadzonych w danym temacie - jedyny w swoim rodzaju. Czas, w którym te informacje stawały się bardzo ważne, kształtując nas w jednostki dorosłe jakimi teraz jesteśmy (a przynajmniej ta część z czytających która skończyła już 21 lat i szybkim krokiem, wiedząc, co chce robić do końca życia, zdąża ku 30stce) można by określić kamieniem milowym rozwoju każdego jednego człowieka. Każdy ma swoją specjalną dziedzinę, nawet najmniejszą, w której czuje się ekspertem. Dla mnie to przykładowo muzyka filmowa, której namiętnie słucham od lat, pisanie (w którym nie będę dość dobra dla siebie samej póki nie będę, chociaż spora wiedza jak pisać by było jak najlepiej - jest) prozy i poezji. Gotowanie dziwactw rozmaitych, na które spora ilość Polaków nawet by nie spojrzała, bo to cuchnie globalizacją albo hipsterstwem, a w ogóle "Teraz Polska!":D. W tych tematach mam na tyle dużo wiedzy, że śmiem się wypowiadać i nawet wytykać temu i owemu błędy w rozumowaniu, co, jak wiadomo nie zawsze spotyka się z dobrym odzewem. W końcu mało kto lubi, gdy zmuszają go do przyznania, że się myli. Dlatego tak ważne jest by nie szaleć z czymś, o czym się ma małe pojęcie. Skupić na tych dwu, trzech rzeczach. I ich się trzymać.
Takie samo podejście jak do tych kilku tematów, w których czuję się specjalistką, mam do czasów, w których się kształtowały. Czyli do lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, w których przeżywałam swe pierwsze fascynacje literaturą, fantasy i sf i muzyką - de facto momentu zwrotnego, który zrobił ze mnie takiego człowieka, jakim jestem teraz. Dalsze lata szlifowały tylko coś, co nabrało już właściwego kształtu, tu i tam dodając ostrzejszych kątów, w innym miejscu je złagadzając, gdzie indziej w ostatniej chwili zmieniając ustawienie średnio pasującego do reszty puzzla minimalnie, by po drobnej korekcie zgrywał się z resztą. I te lata uważam za najlepsze. Ze względu na najlepsze filmy, jakie wtedy wychodziły, takie jeszcze z charakterem, nie przeładowane efektami specjalnymi. Z fabułą i wspaniała muzyką. Dziś takich już się nie robi.
Był to też najwspanialszy okres dla seriali. Nie trzeba wspominać chyba takiego klasyka jak "Seaquest", cała masa "Star Treków", "MacGyver", którego remake'u usiłują teraz dokonać... i raczej im się nie uda, bo się kupy trzymać to nie będzie, robione w dobie gdy dostęp do informacji jest dostępny wszędzie i wcale nie trzeba mieć wiedzy własnej do zbudowania bomby z papierka po gumie do żucia i "kreta". "AirWolf", pierwszy, oryginalny stary "Flash" z ikonicznym  Johnem Wesley Shippem, który w nowym "Flashu" gra ojca Flasha. A te wszystkie genialne Easter Eggs, które wszędzie teraz przemycają w filmach i serialach? Skąd one pochodzą, jak nie z produkcji z lat dziewięćdziesiątych? No właśnie... mimo, że każdego prawda jest jedynie właściwa i jego czasy rozkwitu - tymi najlepszymi, to jednak lata dziewięćdziesiąte miały to coś, do czego w osiemdziesiątych nie było jeszcze środków, a w obecnym wieku nastąpił zbyt szybki skok technologiczny (i na kasę) by ta iskra niezwykłości przetrwała dłużej.
Z tego czasu pochodzi też serial, który, jako jedyny, nie będący fantasy ani sf  oglądałam od początku do końca przez wszystkie sezony. Typowo babski, o z pozoru spokojnym, sennym życiu na przedmieściach wielkiego miasta w Stanach i o sekretach skrytych w piwnicach i szafach z pozoru idealnych rodzin. Za to z przyciągającą mnie aktorką, którą bardzo lubiłam jako Lois Lane z serialu "Przygody Supermena" (z lat 90tych, a jakże). Mowa o "Desperate Housewives", znanym u nas jako "Gotowe na wszystko" (kolejna durnozja tłumaczy, którym chyba "Desperatki" nie wydawały się wystarczająco chwytliwym tytułem...).
Jeżeli ktoś nie kojarzy serialu, w skrócie powiem, że jest to opowieść o dobrze sytuowanych czterech przyjaciółkach mieszkających na Wisteria Lane - sennych przedmieściach wielkiego miasta, oraz ich rodzinach. Pewnego dnia jedna z nich popełnia samobójstwo z powodu liściku od anonima o wiele mówiącej treści: "Wiem, co zrobiłaś. Niedobrze mi się od tego robi. Powiem wszystkim." I spirala zaczyna się nakręcać, gdy reszta usiłuje sobie z tym poradzić i odkryć powody. Przy okazji odkrywając i koszmarne sekrety, jakie inni chowają po kątach.

W sumie serial jak mówię kobiecy. Dla kobiet, o kobietach. Obyczajówka. Niemniej wciągała, bo nigdy nie było wiadomo komu z wypastowanej do błysku ultra-drogiej szafy vintage wypadnie ukryty szkielet.  I sądzę, że właśnie to obstawianie, która z nich, doskonałych gospodyń domowych, bizneswoman, świetnych matek, żon i kucharek ma najwięcej do ukrycia, sprawiło, że obejrzałam wszystkie sezony. To... i ciasto ananasowe Bree.

Ach, to ciasto! W momencie gdy pojawiło się, jako jeden z bohaterów i to głównych któregoś z odcinków chyba pierwszej serii, nie mogłam o nim przestać myśleć. Uwielbiam ananasy, a wizja ciasta z nimi, które na dodatek piecze się do góry nogami i finalnie traktuje spód jako wierzch, chodziła za mną na tyle długo, że któregoś dnia, po obejrzeniu odcinka o tym cieście, zaczęłam dokonywać pierwszego w swej karierze researchu (jakie teraz robię w standardzie przed każdym przepisem lokowanym w źródłach filmowych i książkowych), szukając na internetach przepisu na odwrócone ciasto ananasowe i porównując je z tym, co widziałam w serialu. Wtedy nawet pomysłu na Bantofelki nie było, siedziałam za to na studiach, słuchałam metalu na przemian z muzyką filmową i miałam ogromną ochotę zrobić to ciasto. Staromodne odwrócone ciasto ananasowe Bree - jednej z tych czterech głównych bohaterek serialu. Damy, doskonałej kucharki, gospodyni i... zupełnej wariatki w temacie sprzątania i idealnego życia, szczególnie, że jej własne rodzinne było od ideału dalekie.

Wracając do ciasta. Bez wątpienia zauważycie z miejsca, że moje kształtem się różni od tego z serialu. Poza tym w ilości składników jest różnica, ale składam ją na to, że moje jednak jest większe. Poza tym... chyba najlepiej będzie, jak wam zapodam fragment odcinka z tym ciastem, który sprawił, że zakiełkowały we mnie wtedy, dawno temu pierwsze zainteresowania związane z odtwarzaniem przepisów geekowych. Spójrzcie:

Odwrócone ciasto ananasowe

Jak widzicie - jest okrągłe. Potrzebuje karmelowego spodu, który w tym przypadku robimy z cukru i masła. A spód ten ma być finalnie górą ciasta, w której ukryty jest ananas z kandyzowanymi wisienkami, gdy zostanie upieczone, odwrócone i nie okaże się zakalcem. Po co odwracanie i cała ta ceremonia, skoro można by zrobić normalnie, z karmelem i ananasami położonymi na cieście? Ponieważ w takim wypadku karmel by się spalił lub spłynął bokami, ananas wysechł, a ciasto nie wyglądało ładnie, równiutko i złociście u góry. Wierzch zatem musi być pieczony na dnie ciasta, by potem wyglądał jak należy. Kwestia grawitacji:)
Bree, ta ruda, która na filmiku faktycznie piecze ciasto dla Gaby, posypała jeszcze górę odrobiną cukru pudru, ale ja sobie go już darowałam. Zasłaniałby śliczności karmelowo-wisienkowe wierzchu, a tych zdecydowanie nie chcemy sobie odpuścić. Dokonałam też u siebie wyłomu w postaci zrobienia ciasta w prostokątnej blaszce, zamiast w okrągłej. Powód jest prozaiczny. Znacznie łatwiej, bez niszczenia wyglądu ciasta jest wykroić kwadraty z całymi krążkami ananasa po jednym na kawałku, niż szatkować je krojąc trójkąty z okrągłego ciasta. Smaku to nie zmienia, i każdy jest szczęśliwy, że ma na swojej porcji cały plaster ananasa. I wisienkę. Czyż nie lepsze wyjście?

Co do ciasta... jest łatwe. Naprawdę. Wygląda tylko jak cholernie skomplikowane, a proces przewracania pewnie mógłby przerazić kogoś, kto nigdy tego nie robił. Nic bardziej mylnego. Wpierw robimy wierzch na dnie blachy, potem wykonujemy ciasto, które wylewamy w blaszkę jako następne w kolejności i potem pieczemy. Gotowe flipujemy do góry nogami... i pozostaje tylko podsunąć rodzinie, która rzuci się na niego jak zwariowana.
Odwrócone ciasto ananasowe zostało ostatnio określone przez mego męża jako biszkopt. Jednakże, jak myślę, bliżej mu konsystencją chyba do portugalskiego ciasta pomarańczowego. Wyrośnięte jest, ale nie lekkie, jak większość naszych ciast. Ten "biszkopt" jest bardziej mięsisty niż nasze, z polskich przepisów, biszkopty. Zaś spód to już wogóle jakaś poezja. Z brązowego cukru i masła wychodzi nam po obróbce termicznej chrupiąca, karmelowa skorupka, w której zamknięte są plasterki ananasa, dzięki temu, że pieczone w spodzie i tak zasłonięte przed wysuszeniem, soczyste i pyszne. Wisienki właściwie są tylko elementem dekoracyjnym, ale jeżeli zamiast zwykłych, kandyzowanych dodacie te prawdziwe, koktajlowe, pachnące amaretto, efekt smakowy wybije sufit w kuchni. Będą błagać o więcej, tak jak moi się proszą co jakiś czas specjalnie o to ciasto. Niezwykłe, smaczne, staromodnie miodne, bo nic w tym przepisie nie ma takiego, sugerującego by nie mogła go wykonać gospodyni domowa sprzed 80 lat. Najzwyklejsze składniki, z których powstaje niezwykłe danie o staromodnym uroku i powiewie czasów, kiedy wszystko było lepsze. Kiedykolwiek one dla kogokolwiek przypadają.

A zatem, bez dalszych ceremonii, zapraszam do zrobienia sobie własnej wersji odwróconego ciasta ananasowego z "Desperate Housewives" i do powracania raz na jakiś czas w czasy swojej własnej świetności. Kiedy wszystko było tak doskonałe jak to ciasto.
Przepis znalazłam dawno temu, od razu zapisałam we własnym zeszycie, a więc źródło umknęło. Pamiętam jedynie, że było anglojęzyczne.

Please scroll below for the "red" recipe in English:)

Składniki:

Ciasto:
150g masła
1 szklanka cukru
4 jajka
3 szklanki mąki
4 łyżeczki proszku do pieczenia
1 szklanka mleka
2 łyżki domowego cukru waniliowego

Wierzch:
100g masła
1 i 1/2 szklanki brązowego cukru
1 puszka ananasów w plastrach
1 opakowanie wisienek kandyzowanych albo koktajlowych


Wykonanie:

Wszystkie składniki przechowywane w lodówce powinny być w temperaturze pokojowej.

Najpierw wykonujemy ciasto.

Masło miksujemy z cukrem na puszystą masę, dodając po jednym jajku, miksując po każdym dodaniu sztuki, oraz z cukrem waniliowym.

Mąkę mieszamy z proszkiem do pieczenia i dodajemy do ubitej mikstury na przemian z mlekiem (zaczynając i kończąc na mleku).

Miksujemy aż całość będzie gładka. Odstawiamy surowe ciasto na bok i zabieramy się za wierzch.

Piekarnik nagrzewamy do 200 stopni Celsjusza.

Standardowej wielkości prostokątną blaszkę z wyjmowalnym dnem (zalecam właśnie takiej użyć; odwracanie ciasta będzie o wiele łatwiejsze) wyścielamy papierem do pieczenia.

Na spód wysypujemy równą warstwą brązowy cukier, na niego wykładamy masło pokrojone na wiórki.

Wstawiamy blaszkę do rozgrzanego piekarnika na kilka minut, do momentu aż wiórki masła upłynnią się.

Wyjmujemy blaszkę i przy pomocy łyżki starannie rozprowadzamy masło z cukrem tak, by cukier był wilgotny na całej powierzchni spodu blachy.

Ananasy z puszki odsączamy z soku. Wisienki koktajlowe pozbawiamy ogonków.

Na wierzch masy cukrowo-maślanej wykładamy plastry ananasa jeden obok drugiego w taki sposób, by przykryły powierzchnię cukru.

Do środka każdego krążka ananasa wkładamy wisienkę. Jeśli zostanie nam kilka dodatkowych, wtykamy je między plastry ananasów.

Przygotowane wcześniej ciasto ostrożnie, łyżka po łyżce wylewamy najpierw na ananasa i wiśnie, a gdy je pokryje i zmniejsza się ryzyko, że zechcą wypłynąć nad ciasto, wylewamy do blachy resztę ciasta i równo je rozprowadzamy.

Blaszkę z ciastem wkładamy do piekarnika i pieczemy przez ok. 40 minut, sprawdzając patyczkiem, czy jest gotowe.

Upieczone ciasto ananasowe wyjmujemy z piekarnika i zostawiamy w spokoju w temperaturze pokojowej na 10-15 minut. Nawet do momentu gdy będziemy w stanie ręką bez rękawicy wyjąć spód blaszki z ciastem z ramek.

Następnie przykrywamy ciasto płachtą papieru do pieczenia, na niego kładziemy prostokątną podkładkę, na której będziemy przechowywać ciasto i łapiąc całość, zdecydowanym ruchem odwracamy ciasto do góry nogami.

Zdejmujemy z ciasta spód blachy, a potem ostrożnie ściągamy papier, by jak najmniej naruszyć karmelowy spód.

Można wierzch posypać jeszcze odrobiną cukru pudru, ale wydaje mi się to zbędne, ze względu na obłędny widok jaki przedstawia sobą złociste, lśniące i świeżo upieczone.

Można serwować od razu, wykrawając kawałki wielkości plastra ananasa.

Smacznego!
-----------------------------------------------------

Ingredients:

For the cake:
150g of butter
1 cup of sugar
4 eggs
3 cups of flour
4 tspns of baking powder
1 cup of milk
2 tblspns of a home-made vanilla sugar

For the topping:
100g of butter
1 and 1/2 cup of brown sugar
1 can of canned pineapples, sliced
1 small jar of candied or maraschino cherries 


The making of:

All of the ingredients kept in the fridge, should be in a room temperature before you start baking the cake.

First you should start from preparing the cake dough.

Cream butter with sugar until fluffy, then add the eggs - one at the time, mixing nicely after each addition. Add the vanilla sugar.

Mix the flour with a baking powder, and start adding it to the mixture together with milk (starting and ending with it). Mix it well.

Mix it all again until smooth, then set aside, as you will be preparing the topping now.

Preheat the oven to 392 degrees Fahrenheit.

Put a sheet of baking paper on the bottom of rectangular baking tin, preferably with removable bottom.

Pour the brown sugar on the bottom of this tin evenly, then put the butter in a small lumps on the top on all the sugary surface.

Put the baking tin into the oven just for a few minutes until the butter melts.

Remove the tin from the oven and gently mix the sugar with a melted butter, so it was evenly wet on the bottom of the tin.

Remove the pineapple slices from the tin. Remove the cherries from a jar, and cut off the stems.

Put the slices of pineapple on the top of butter and sugar surface, one next to another, so it covered nicely all the bottom of the tin. 

Put a cherry inside every pineapple ring. If there are any left after making it, put the additional cherries between the pineapple slices.

Pour carefully the dough prepared earlier, spoon by spoon, first on the pineapple rings with cherries, then on the solo cherries, and when you secure the fruits that way (they should now stay under the dough, not swim on the top od it, what would happen if you poured the batter quickly and anywhere in the tin), pour the rest into the baking tin and smooth the surface.

Put the baking tin into the oven and bake the cake for about 40 minutes, until the toothpick comes out clean.

When the cake is ready, remove it from the oven and let it cool at the room temperature for at least 15 minutes, even until the moment when you will be able to touch to tin with a bare hand and not to burn. Remove the bottom of the tin  with a cake still on it.

Cover the cake with a sheet of baking paper, then put the rectangular tray on which you will store the cake at the top. Catch it all together and flip the cake upside-down, co the caramel and pineapple bottom became in fact the topping.

Remove the bottom part of the tin from the cake, then carefully remove the baking paper, not to break the caramel topping.

You may sprinke a little of caster sugar on the top, but in my opinion the pineapple upside-down cake looks delicious just as it is.

You may serve it at once, cutting the cake on a squares with a pineapple ring on every piece.

Cheers!

Ciasto klementynkowe Waltera Mitty ("Sekretne życie Waltera Mitty") / Walter Mitty's clementine cake ("The secret life of Walter Mitty")

Są takie dzieła umysłu i rąk wielkich twórców światowych, które mają moc kojenia duszy. Czy to o filmach mowa, czy o prozie, poezji, czy muzyce. Starczy sam szelest kartek, przeczytanie paru zdań lub strof, pierwsze nuty lub sceny, by z człowieka spłynęło zmęczenie i stresy, problemy zostały pokryte emanującym z dzieła spokojem, ciężkim i dobrym jak miód lejący się na rany i chociaż przez ten krótki czas doświadczania, wszystko było dobrze, nawet jeśli potem znowu będziemy musieli wrócić do sprawy i problem rozwiązać. Wspomnienie tego "dobrego czasu" pomaga jeszcze wiele razy. Starczy sobie przypomnieć.
Dla mnie takim ukojeniem zawsze była niezwykła poezja Dylana Thomasa, baśniowość strof Bolesława Leśmiana, "Sonata księżycowa" Beethovena czy "Cztery Pory Roku" Vivaldiego, których słuchanie zabiera mnie dosłownie w inne wymiary, oraz płyta "Voyager" Michaela Oldfielda, która przenosi mnie wprost do Szkocji i Irlandii; swoim klimatem i brzmieniem swym zabiera absolutnie wszystkie smutki. Starczy też, że odpalę jeden, jedyny film, zupełnie nie pasujący do tego, co zazwyczaj oglądam i kocham - by było mi lepiej, promieniujący tak dobrym, pozytywnym przesłaniem, że bez względu na to jak bardzo by się odechciewało żyć - po tym filmie te chęci wracają. Tak przynajmniej jest u mnie po obejrzeniu "Sekretnego życia Waltera Mitty".
Niepozorny ten film, obyczajówka z pozoru, traktuje o równie z pozoru szarym, małym człowieczku, zamkniętym w jednej z szufladek korporacyjnych wielkiego czasopisma, który... okazuje się nagle być człowiekiem wielu możliwości i niesamowitej wyobraźni, gdy przychodzi do szukania pewnego bardzo ważnego zdjęcia...
Nie będę tu streszczać filmu i pisać jego recenzji. Znajdziecie ich na kopy na blogach poświęconych filmom. Powiem jedynie, że film ten daje nadzieję na lepsze jutro. Na to, że warto jest czasem wyleźć ze swej jamki, nawet jeżeli czyni się to niemal wbrew sobie, będąc zmuszonym okolicznościami. Ponieważ postawiony na samej granicy swoich możliwości nagle odnajdujesz siły i pomysły do realizacji najdzikszych planów, których istnienia nawet byś się nie domyślił, siedząc zamknięty w bezpiecznych czterech ścianach. W pewien sposób w bohaterze odnajduję samą siebie, przede wszystkim dlatego, że z charakteru i wyobraźni bardzo jesteśmy do siebie podobni. I wtedy, gdy po raz kolejny oglądam, co ten facet wyczynia, dążąc uparcie do swego celu, nadchodzi taka refleksja: jeśli on potrafił, nawet jeżeli jest to tylko fikcyjna postać, to może ja też będę potrafiła?
Wiecie, tak właśnie się nad tym zamyśliłam... pierwszy raz obejrzałam ten film na wiosnę tego 2016 jeszcze, roku. I mniej więcej w tym samym czasie zamiast tylko marzyć o tym, że być może kiedyś napiszę coś wartego wydania jako książka, nagle zaczęłam poświęcać pisaniu praktycznie cały swój wolny czas. Szkolę warsztat nieustannie co prawda, pisząc różne rzeczy odkąd skończyłam 15 lat, ale właśnie mija ten rok, gdy na serio wzięłam się za siebie. Czy możliwym jest, by właśnie ten film przepchnął mnie przez barierę, gdzie z jednej strony jest "A po co.. i tak się nie uda...", a z drugiej: "A, do cholery, nie uda się na pewno jak nie spróbuję!"?
Przekroczyłam ją. Piszę mocno i dużo, nie tylko na Bantofelki. I jestem w trakcie projektu, który po dopracowaniu ruszy pewnie do wydawców, choć ku temu długa jeszcze droga, a ja ciągle poprawiam, dokonuję korekty istniejącej treści, dodaję kolejne rozdziały, choć na początku miało być to tylko krótkie opowiadanie i... mam nadzieję. Tym razem nie tylko mrzonkę, która pozostanie wyłącznie marzeniem, bo jak wydać coś, jeśli się nie pisze nic i nie ćwiczy? Tym razem ma tę mięsistość i podstawę. Ma Waltera Mitty pod skórą jak nic. Ten film mnie zdecydowanie natchnął i bez wątpienia nie zapomnę mu tego za nic.

Gdzie w tym wszystkim miejsce dla ciasta klementynkowego? Ano w samym centrum wydarzeń. Dokładnie tam, gdzie zwykle widywanie w tle akcji filmów i książek potrawy (jeżeli to nie o nich jest dzieło), nie lądują. Tutaj, wydawałoby się, że ciasto klementynkowe również podzieli ich los. Pojawia się bowiem całkiem na początku filmu, jako ulubiony wypiek, prezent od matki Waltera na jego urodziny i właściwie każdy by o nim zapomniał... gdyby nie pojawiło się znowu, tym razem w tle jednej z plastycznych fantazji Mitty'ego. Potem ponownie już w trakcie jego niesamowitej podróży. I kolejny raz trafiamy na jego kawałek, gdy literalnie stanowi ścieżkę z okruszków, którą bohater może nadal podążać za swym celem, w momencie, gdy stracił już nadzieję. I na koniec, słuchajcie, to bajeczne ciasto okazuje się być przepustką graniczną, udowadniając, że koczowniczy warlordowie nie powiedzą "nie" temu wypiekowi, ani, rzecz jasna, temu, który ich nim poczęstował. Ciasto klementynkowe ratuje dzień! I na pewno Waltera Mitty, pojawiając się również w finale opowieści, zlepiając ostatnie, luźne wątki w momencie gdy już myślimy, że cała wyprawa bohatera, wszystkie jego pomysły są funta kłaków nie warte i nie będzie happy endu.
Właściwie... nie ma go. Ale jest nadzieja i pozytywny blask w oczach tego, który skończył film oglądać. Ciepło w umyśle. Nadzieja, której być może wcześniej nie dostrzegał. I wspomnienie tego cholernego ciasta, która raz wczepiwszy we mnie kły, nie odpuszczało. I w końcu doczekało się sezonu klementynkowego, który u nas przypada w zimie. A gdy w końcu je upiekłam - dokonało kolejnego, malutkiego tym razem, cudu, udowadniając, że magia istnieje na tym świecie, nawet w tak niepozornej postaci, jak ciasto.

Oto, jak widzimy je w filmie.

Wygląda z pozoru jak biszkopt, więc właściwie niepozorna to rzecz, biszkoptów u nas na pęczki w Polsce. Jednakże, gdy zaczęłam już za nim grzebać, dotarłam do kilku zdumiewających informacji.
Po pierwsze, jest to ciasto całkowicie bezglutenowe. Ani grama mąki pszennej nie ma w tym wypieku, co bez wątpienia ucieszy bezglutenowców.
Po drugie, najwyraźniej ciasto Waltera, jak donosi autorka przepisu, którym się posiłkowałam, nim nie skoczyłam do wersji oryginalnej, bazowane jest na prawdziwym wypieku Nigelli Lawson i z jej przepisu wykonano to oryginalne ciasto klementynkowe, które możemy oglądać w filmie. Naszukałam się jak głupia wersji innej, ponieważ wszyscy rzucili się bezmyślnie na to ciasto Nigelli i nikt nie zastanowił się, czy Cathy Merenda (ta od pierwszego linka) nie robi maniany i reklamy ulubionej kucharce-celebrytce, a ciasto powstało z innego przepisu. I niestety, jedyne, do czego się dogrzebałam, to to, że ciasto klementynkowe wywodzić się może od ciasta pomarańczowego, pochodzącego z kuchni żydowskiej i właściwie tamto też jest bezglutenowe, pieczone, jak i to, na zmielonych migdałach. A inne wersje ciasta klementynkowego, niż ta od Nigelli, były zwyczajnie alteracjami jej przepisu. A zatem pozostaje mi wierzyć, że faktycznie, Nigella przyłożyła tu nieświadomą rękę i stworzyła wypiek, który po filmie stał się sławny.
Po trzecie, w cieście lądują CAŁE owoce. Ze skórką, z "białym" spod niego i, rzecz jasna, samym owocem, dla doskonalszego aromatu. Nie obawiajcie się jednak: chemicznych woni albo goryczki w nim nie poczujecie, ponieważ te klementynki, zanim się wrzuci je pod ostrza miksera, są gotowane co najmniej dwie godziny we wrzątku. Wszystkie chemie po prostu znikają podczas tego procesu. Pozostaje sam wspaniały aromat i mięciuteńkie owoce, jakże łatwo poddające się mieleniu na gładką pulpę, których smak  potem wyczuwamy w cieście.
Po czwarte... właściwie to go nie ma. Chciałam tu się pochwalić, że mój osobisty mąż oświadczył, że to chyba najładniejsze ciasto, jakie kiedykolwiek zrobiłam, a moja ekipa fabularnych wilkołaków zjadła je w takim tempie, że ledwie ocaliłam kawałeczek dla siebie (mówię wam: kwadrans i ciasta zwyczajnie nie było!), ale to chyba nie jest aż takie dziwne, jeśli chodzi o wypieki od Nigelli. Zaprawdę powiadam wam, ta jest prawdziwą Domową Boginią.

Samo ciasto nie przypomina w żaden sposób naszych tradycyjnych wypieków. Na pierwszy rzut oka wygląda jak ciężki biszkopt, ale starczy pierwszy kęs jego kremowej niemal konsystencji i człowiek WIE, że to absolutnie żaden biszkopt nie jest, tylko coś zupełnie niezwykłego. Smacznego. Aromatycznego ponad wszelkie przypuszczenia i jasną barwę ciasta, która nie sugerowała aż takiej eksplozji smaku. Nie za słodkiego, ale przyjemnego i dla tych, co słodkości lubią i dla tych, co lecą w bardziej wytrawne klimaty. Zresztą i tę słodkość regulować możemy sobie lukrem, którym zdobimy górę ciasta. Więcej cukru lub soku, mieszanie go z wodą lub nie i w końcu osiągniemy właściwy efekt. Ja postawiłam na full aromatu i użyłam do lukru wyłącznie soku z klementynek i cukru pudru i byłam zachwycona.
Należy jednak pamiętać, że nie da się tu robić skrótów. Klementynki MUSZĄ być gotowane co najmniej dwie godziny. Inaczej nie zmiękczymy ich należycie, nie pozbędziemy się goryczy ze skórki, a tym bardziej chemii i wosków i popsujemy wypiek. Co prawda możliwe jest gotowanie w mikrofali, ale tu też dotarłam do komentarzy, że nie jest to za dobry sposób i bardzo łatwo spalić owoce, albo ich nie dogotować. Lepiej więc wytrzymać te parę godzin i mieć fantastyczny wypiek (i pełny dom aromatu klementynkowego przez kilka godzin) niż potem z zawodem wyrzucać ciasto do kosza.

Za chwilę Święta, a ciasto klementynkowe może doskonale służyć ozdobie stołów, nawet jeśli nie na Wigilię (wykopane przez tradycyjne makowce i serniki, ale to się im daruje w imię zwyczaju), to na później, gdy zacznie nas odwiedzać rodzina z życzeniami. Podarujcie im... magię ciasta i filmu o  Walterze Mitty. Ona istnieje. Starczy w nią i w siebie tylko uwierzyć...

Please scroll below for the "red" recipe in English version:)

 

 

Składniki:

Ciasto:
375g klementynek
6 jajek
225g cukru
250g mielonych migdałów (najlepiej blanszowanych, bez skórek, które mogą nam zaciemnić niepotrzebnie ciasto; powinny też być praktycznie mąką, żeby ciasto wyszło należycie kremowe w konsystencji)
1 łyżeczka proszku do pieczenia (powinien również być bezglutenowy, ale jeżeli nie mamy takiego, można ten składnik pominąć)

Lukier:
2 szklanki cukru pudru
1/2 szklanki świeżo wyciśniętego soku z klementynek

Klementynki w cukrze:
3 klementynki
2 szklanki cukru
1 szklanka wody


Wykonanie:

Klementynki przeznaczone na ciasto wrzucamy do garnka, zalewamy wodą i gotujemy co najmniej 2 godziny, by pozbyć się z nich wosków, chemii i innych świństw ze skórki, aż do momentu, gdy będą mięciutkie. Jeżeli tu i ówdzie skórka popęka - nic się nie dzieje.

Wodę odlewamy, ugotowane klementynki chłodzimy, potem przecinamy na pół, wyjmujemy ewentualne pestki i wrzucamy do miksera. Ze wszystkim. Blendujemy owoce na gładką pulpę, odstawiamy na bok.

Nastawiamy piekarnik na 190 stopni Celsjusza.

Do miski od miksera wbijamy jajka, ubijamy mikserem na puszysto.

Następnie dodajemy cukier i zmielone migdały oraz proszek do pieczenia i miksujemy wszystko razem.

Dodajemy pulpę owocową do mikstury, ubijamy raz jeszcze.

Standardową, okrągłą blaszkę wyścielamy papierem do pieczenia.

Wylewamy na nią ciasto i wkładamy do nagrzanego piekarnika. Pieczemy ciasto około godziny, do momentu, aż patyczek wetknięty w ciasto wydobędziemy suchy.

Po pierwszych 40 minutach pieczenia przykrywamy ciasto płachtą folii aluminiowej, by się nie spiekło u góry i w tej postaci dokańczamy pieczenia.

Wyciągamy ciasto z piekarnika i studzimy je całkowicie, pozostawiając w blaszce, aż będzie zupełnie zimne. Dopiero potem można je wyjąć i ściągnąć papier.

Wtedy też szykujemy sobie lukier i klementynki w cukrze.

Cukier puder mieszamy z taką ilością soku z klementynek, by wyszła nam średnio gęsta, smarowna mikstura. Pokrywamy nią starannie cały wierzch ciasta.

Klementynki do kandyzowania kroimy na dosyć cienkie plasterki (ze wszystkim, ponownie nie obieramy skórki).

Na patelnię wsypujemy cukier i wodę, mieszamy, podgrzewając, aż całkiem się rozpuści.

Do powstałego syropu wrzucamy plasterki klementynek i macerujemy w miksturze cukrowej przez ok. 15 minut, przewracające je co jakiś czas.

Po tym czasie wyjmujemy je z cukru, otrzepujemy jego nadmiar starannie (ostrożnie, są bardzo gorące) i szybko przekładamy na płachtę papieru do pieczenia, by ostygły.

Gdy będą zimne, dekorujemy nimi ciasto klementynkowe, układając na lukrze.

Ciasto najlepiej smakuje dzień po upieczeniu i wtedy doradzam je serwować.

Smacznego!
----------------------------------------------

Ingredients:

Cake:
375g of clementines
6 eggs
225g of sugar
250g of ground almonds (blanched, without the dark skins, otherwise it can make the cake darker)
1 tspn of baking powder (it should be gluten-free, but if we do not have that kind, ommit the ingredient entirely)

Glaze:
2 cups of caster sugar
1/2 cup of freshly squeezed clementine juice

Candied clementines:
3 clementines
2 cups of sugar
1 cup of water


The making of:

The clementines for cake put into the pot, cover with a cold water and cook at least for 2 hours to get rid of any wax, chemistry or other stuff from the skin, until they are soft and not so shiny. The skin may torn here and there while cooking  - do not worry about it, the insides are ok.

Pour out the water and cool the fruits. Then cut half the fruits to get rid of the pips and dump them into the mixer. With skin and everything. Blend them smooth. Set the pulp aside.

Preheat the oven to 375 degrees Fahrenheit.
 
Put the eggs into the bowl of mixer and mix them until light. 

Then add sugar, ground almonds and baking powder and mix it alltogether.

Add the pulp to the mixture, and mix again.

Put the sheet of baking paper into the round baking tin.

Pour inside the dough and take it to the oven. Bake for about 1 hour, until the toothpick comes out clean.

After the first 40 minutes of baking you should cover the top of the cake with a sheet of aluminium foil to prevent overburning the cake.

When the cake is ready, remove it from the oven and let it cool completely on the rack, but do not remove it from the tin, until cold.

When it is cold, remove it from the tin, and take off the baking paper.

 Now you can prepare the glaze and candied clementines.

Mix the caster sugar with enough of clementine juice to get a medium thick mixture. Cover with it the whole top of the cold cake.

The remaining clementines slice thinly (again, with everything, do not remove the skin).

Pour the sugar and water into the deep pan, and mix it until dissolved, heating it up.

Put the slices of clementines into the syrup and cook for about 15 minutes, fliping it up from time to time.

When the time passes, remove them from the sugar mixture, drain it from the excess of sugar syrup and quickly put them on the sheet of baking paper, to cool.

When the candied clementines are cold, decorate the cake with them, fashioning on the glazed top as you wish.

The clementine cake tastes best the day after the baking, and that is when I suggest to serve it.

Cheers!

Rootleaf Yody - potrawka z Dagobah ("Star Wars: Imperium Kontratakuje") / Yoda's Rootleaf - stew from Dagobah ("Star Wars - Empire Strikes Back")

Już za trzy dni polska premiera "Star Wars - Rogue One", który to fakt doprowadza do niespokojnego wrzenia fanów Uniwersum Gwiezdnych Wojen na całym świecie. Szczególnie, że 10 grudnia była oficjalna premiera tego filmu w Stanach. Nie wiem czy tylko dla prasy, czy dla prasy i wybrańców, czy też po prostu premiera ogólnokrajowa, niemniej była i zapewne niejeden z nas, w Polsce, życzył sobie by na ten jeden wieczór stać się amerykaninem i wylądować tam, na sali kinowej, a potem z tajemniczą miną czytać domysły kolegów i z ciężkim trudem powstrzymywać się od spoilerowania. Kto by nie chciał z nas... no kto!?
Franchise'u, z którego pochodzi najnowsza odsłona nikomu przedstawiać nie trzeba. Chyba w sumie łatwiej byłoby znaleźć dziewicę w gimnazjum niż kogoś, poza ludźmi z pokolenia naszych dziadków, kto o Star Wars nie słyszał. Bodaj po tytule, wiedząc, że taki film jest, kojarząc logo, już nawet nie wspominam o kojarzeniu bohaterów. Nie wiedzieć o istnieniu Star Wars to praktycznie jak... nie uczestniczyć w ostatnich trzydziestu latach rozwoju cywilizacyjnego świata!  Fenomenalne to kino, rozpoczęte "Epizodem IV - Nowa Nadzieja" było przełomem dla wszystkich produkcji sf i tym kamieniem milowym, od którego zaczęto liczyć lata nowej ery kina science fiction. Wszystkim Trekkie, którzy teraz zaczną się burzyć, że to bzdura, bo przecież, cytując aktora grającego Scotty'ego w oryginalnych filmach i pierwszym serialu: "We started the whole damn thing", powiem jedynie, że nie do końca jest to prawda. Oba uniwersa ruszyły mniej więcej jednocześnie, z podobnymi efektami specjalnymi, obu należy się chwała i sława, ale to Star Wars George'a Lucasa jest tym fenomenem na skalę światową, a nie twór Gene'a Roddenberry'ego i nic tego niestety nie zmieni. Żeby nie było, Star Trek też bardzo lubię, franchise'u nie opluwam ani nie równam z ziemią, jednak każdy ma ten pierwszy obraz sf, który go zmienił w miłośnika tego typu filmów. Dla mnie były to Star Wars, więc choćbym i chciała, to cieplejszych, niż obecnie uczuć dla Star Treka nie wykrzeszę. Jest świetny. Ale nie jest Gwiezdnymi Wojnami:)

O Star Wars i moim pierwszym kontakcie z tym światem pisałam już poprzednio, przy okazji przepisu na Zielone Chlebki Rey z Jakku z "Przebudzenia Mocy". A także przy "Futrzakach" - Ciastkach Wookie. Powtarzać więc się nie ma potrzeby, szczególnie, że gdzieś jeszcze na pewno o tym jest w innych przepisach związanych z produkcjami sf. Zagaję za to o tym, co nas najbardziej interesuje w temacie bloga i Star Wars, to jest o jedzeniu. Istnieje ono bowiem, nawet w klasycznej sadze, chociaż w rozpaczliwie małej ilości.

Właściwie jest to zrozumiałe. Kiedy oni wszyscy mieliby coś jeść, mając co chwila różne przygody i nie mogąc usiedzieć za wiele w miejscu, gdy Imperium siada im bezustannie na tyłki? Poza tym, zauważcie, jest to świat technicznie bardziej zaawansowany niż nasz, chociaż "dawno, dawno temu". Logicznym jest więc, że spora część tego, co tam jedzą, jest w postaci cholernie trudnej do zidentyfikowania pod względem składników. Są też jednak rzeczy, które chociaż częściowo można by zidentyfikować.
Każde z nas pamięta niebieskie mleko banthy, jakie popija Luke i jego wujostwo w "Nowej nadziei" -  pierwszy raz wspominają wtedy o Anakinie Skywalkerze. Tudzież podejrzanie podobny, różowy napój z Kantyny Mos Eisley, który, jak na me oko, może być destylatem z tego mleka. Może bimbrem? Na Tatooine, pustynnej przecież planecie, mieli tak niewiele wody i świeżych roślin, że marnowanie ich na bimber byłoby... no, głupie, skoro potrzeba ich do jedzenia. A zatem ten rodzaj kumysu z banthy serwowany w knajpie, ma sens, szczególnie, że, poza brandy koreliańską, nie dawali tam chyba nic więcej.
Wspomniane wcześniej, przetworzone racje żywnościowe - coś w rodzaju tego, co Rey znalazła we wraku machiny imperialnej na Jakku - pojawiły się również w "Imperium kontratakuje", oraz w "Powrocie Jedi". Ciężkie jak wszyscy diabli do zidentyfikowania. Popatrzcie zresztą na to, co Luke trzyma w łapie. Na pewno było tam coś przypominającego suszone mięso uformowane w kształt kiełbaski, coś, co wyglądało jak ciasteczka z granoli, tudzież paski jakiegoś pasztecika, różnokolorowe tic-taki, psie chrupki, pianki... szlag wie, co to wszystko było, niemniej w takiej postaci na pewno nie wyrosło. Wiemy na pewno, że miało utrzymać zagubionego na obcej planecie Rebelianta przy życiu, więc zdecydowanie musiało zawierać różne substancje odżywcze, chociaż niekoniecznie dobrze smakujące. Zestaw, który posiadała Leia w "Powrocie Jedi" i z którego jakąś odmianą ciastka zbożowego poczęstowała Ewoka, już nam nie pokazano, jednak musiało być to to samo.
Natomiast przetwarzanie gotowych płodów rolnych, tudzież roślin jadalnych widzimy w Star Wars - klasycznej, jedynie słusznej trylogii (nawet nie zaczynajcie mi wspominać o żarciu w trylogii prequelowej, bo ja z tych, co uważają ją za "zło" i wyznają tylko jedynie słuszną, pierwszą trylogię:D) - tylko dwa razy.
W "Nowej Nadziei" - gdy Beru Lars wrzuca jakieś pękate warzywa do czegoś, co wygląda jak jakiegoś rodzaju mikser albo maszyneria rodzaju Thermomix - nie jestem pewna, ale chyba tam widać jakieś korzenie chrzanu, selera, rodzaj grzybów, być może trufli, seler... niemniej wszystko to prawdopodobnie było przemielane na zupę albo jakąś potrawkę lub smażone w kształt kotletów, jakie sobie kładli na talerze.
Drugi raz gotowanie widzimy natomiast w "Imperium Kontratakuje", w wykonaniu Yody. Gdy spotyka on Luke'a pierwszy raz i testuje, co to za koleś do szkolenia mu się trafił, gości go w swej chatce, gdzie przygotowuje poczęstunek. Zapytany, co to jest, odpowiada krótko "Rootleaf!" Nie wiem, z jakim tłumaczeniem "Imperium..." spotkaliście się do tej pory. Ja za szczeniaka oglądałam takie z niemieckiej wersji jeszcze na kasetach VHS, potem to odnowione na dwudziestą rocznicę wypuszczenia trylogii nadal z kaset, by skończyć na tych z kompa. Wszędzie raczej ominięto nazwę własną, i tylko w jednej, najstarszej wersji jaką znam pojawiło się tłumaczenie z niemieckiego, gdzie tajemnicze "Rootleaf", przetłumaczono z nie wiadomo jakiej paki na "Korzenionóżka!". Co ogólnie jest bardzo zabawne, ale z prawdą nie ma wiele wspólnego.
Wookiepedia, którą zapytałam niedawno o to, cóż to jest - nie udzieliła jednoznacznej odpowiedzi, tłumacząc "Rootleaf", jako składnik diety Yody na Dagobah, którego część stanowią "mushroom spores" - zarodniki grzybów, "galla seeds" - wyglądające wybitnie jak cała gałka muszkatołowa, jeżeli już miałabym porównywać do naszych, ziemskich odpowiedników. Także i "sohli bark" - rodzaj jadalnej kory, który aż prosi się o przełożenie go na nasz cynamon i ostatecznie "yarum seeds" - jaskrawo czerwone nasiona, służące również do zaparzania herbaty. Aż krzyczą o nazwanie ich pieprzem cayenne, który i u nas służy do tego samego.
Całość potrawy zaś, gotowana była przez Mistrza Yodę w kociołku, z którego Luke potem nałożył sobie do małej miseczki zupowatej, zielonkawej papki i (zależnie od tego czy znamy tylko film, czy wiemy również, co było w oryginalnym skrypcie): skrzywił się po spróbowaniu (gorące, ostre lub niedobre - z tym ostatnim się nie zgodzę, bo nie pluł tylko wziął jakiś podpłomyk jako zagryzkę i zaczął jeść potrawę Yody, a więc musiało być zjadliwe), lub też mu posmakowało, jak było w oryginalnej wersji scenariusza.

Jak łatwo zgadnąć, tę właśnie potrawę wzięłam na warsztat, skoro już i mnie wciągnęło oczekiwanie na nowy film Star Wars i przyparła paląca potrzeba zrobienia kolejnej potrawy z tego uniwersum. Nic innego właściwie nie miałam do wyboru (NIE wspominajcie o nowej trylogii!:D), i przyznam, ta potrawka jednak bardzo mnie zaczęła kusić, ponieważ stanowiła też wyzwanie dla instynktu gotującego fana, by zrobić ją jak najbliżej oryginałowi, szczególnie że żaden składnik poza grzybami nie brzmi nawet podobnie do ziemskich. Co ciekawsze: "Rootleaf Stew" - pod jakim to mianem pojawia się na necie - była częścią kampanii reklamowej "Imperium kontratakuje" Lucasfilm w 1983 roku. Specjalnie zatrudniono ówcześnie popularnego kucharza Craig'a Claiborne'a do stworzenia jadalnej wersji. No i stworzył. Coś co... kompletnie nie pasuje mi do Yody, Dagobah i całej otoczki tej sceny jako uważnemu, oddanemu fanowi świata. A zatem, mimo, że oficjalnie zatwierdzono tę potrawę wówczas jako jedynie słuszne Rootleaf Stew w wersji ziemskiej - ja, po obejrzeniu przepisu i wgryzieniu się w składniki, zaczęłam kręcić przecząco głową. Jagnięcina w składzie! No, dajcie spokój, gdzie na bagnie zwierzę rodzaju jagnięcia! Prędzej żabie udka! Niemniej kucharz, chociaż znany - niekoniecznie wiedział, co ma odtworzyć, może nawet i filmu nie oglądał, zrobił jak sądził, że będzie dobrze. No i zrobił źle:D
Przepisu na jego potrawę nawet nie będę zapodawać. Znajdziecie sobie ją w necie, jeżeli macie potrzebę. Natomiast ja osobiście zaproponuję wam alterację od tego przepisu, wegetariańską. Bagienną. Zieloną. Z normalnych, ziemskich składników, które z największą pieczołowitością dobrałam do tych z Wikipedii, posiłkując się inną jeszcze, prawie dobrą wersją "Rootleaf" na jaką natrafiłam. Co prawda nigdzie nie ma potwierdzenia, że Yoda był wegetarianinem (ani nawet z jakiej był rasy, co z sobie tylko znanej przyczyny Lucas skrzętnie skrywał i nigdy nie ujawnił), wręcz ostre zęby, przystosowane do rozszarpywania mięsa, jakie można u niego zauważyć, oraz rozstaw oczu i uszu, sugeruje pochodzenie od mięsożercy, jednakże, bądźmy rozsądni - polujący z łukiem na bagnach 900 letni staruszek, który na dodatek głosi przez całą trylogię teorie o byciu świetlistymi istotami, powiązanymi Mocą, miałby rozlewać krew? Filozofia Jedi ma w sobie wiele z buddyzmu, ogromne poszanowanie dla życia, więc... nie. Yoda, nawet jeśli nie genetycznie, to z przekonań musiał nie jeść mięsa. I to uczyni moją wersję "Rootleaf" (które z samej nazwy jest wegetariańskie - "Korzenioliść") tym bardziej autentyczną.

Mała uwaga, zanim przejdę do przepisu, która może się wam przydać na klimatyczny obiad tuż "przed godziną zero." Rootleaf Yody powinno być przygotowane dzień wcześniej, by osiągnąć pełnię smaku. Można, rzecz jasna, spożyć i od razu po przygotowaniu, jednak nie będzie jeszcze ono tak aromatyczne, jak po odstaniu kilku godzin w spokoju. Dlatego za przygotowywanie "Rootleaf" zabierzcie się któregoś dzionka wieczorem, dzień przed planowanym podaniem go na obiad. Na ten przykład 14 grudnia, by na obiad rodzinie fanów Star Wars 15 grudnia zaserwować dagobańską potrawkę Yody, a następnie z pełnymi brzuchami udać się na premierę "Rogue One" już wprowadzeni w nastrój. Co też będzie doskonałym pomysłem zdrowotnym, ze względu na nadchodzące, trzaskające mrozy. To danie niezwykle rozgrzewa, zaskakująco wręcz, patrząc na składniki. Jest też niesamowicie dobre, nawet dla zapalonych mięsożerców, mimo, że jedyny składnik zwierzęcy, jaki w nim jest, to masło. Aż sama byłam zdziwiona. Ale skoro mówię, że jest dobre, to dobre być musi.

Za garnek chwyć więc padawanie młody, łyżkę weź i ugotować musisz potrawę tę, dla zdrowia i spokoju, z Mocą połączenia się takoż...

A Moc będzie z Wami...

 Please scroll below for the "red" recipe in English:)

Składniki:

1/2 szklanki ugotowanej świeżej ciecierzycy (lub z puszki, choć zdecydowanie polecam świeżą)
200g świeżego lub mrożonego szpinaku w liściach
100g świeżego lub mrożonego szczawiu w liściach
200-250g młodych grzybów, np. boczniaków (pieczarki też mogą być, byle małe)
4 średnie ziemniaki
3 łyżki masła + 2 łyżki oleju do smażenia
1 średnia cebula, posiekana
2-3 duże ząbki czosnku, posiekane
1 łyżka świeżego, startego imbiru
1/2 łyżeczki pieprzu cayenne
1 łyżeczka zmielonej kolendry
1 łyżeczka zmielonego kuminu
1/2 łyżeczki zmielonej kurkumy
1 szczypta zmielonego kardamonu
1 szczypta zmielonego cynamonu
1 szczypta zmielonych goździków
1 liść laurowy
1 i 1/2 szklanki posiekanej natki pietruszki
sól, pieprz do smaku


Wykonanie:

Jeżeli używać będziemy surowej soczewicy, kilka godzin przed zaplanowanym gotowaniem wsypujemy suche ziarna do garnka, zalewamy wodą i zostawiamy aż napęcznieją. Potem gotujemy w tej samej wodzie aż będą prawie miękkie. Odsączamy, odstawiamy na bok. Jeżeli użyjemy puszkowanej, ten krok, poza odsączeniem z zalewy i odmierzeniem odpowiedniej ilości - pomijamy.

Młodziutkie grzyby myjemy, siekamy i przysmażamy aż do puszczenia soku na 2 łyżkach masła i 1 łyżce oleju. Gdy puszczą sok i skurczą się - wydobywamy z patelni, odkładamy na bok.

Na patelnię po grzybach dolewamy łyżkę oleju i dodajemy pozostałą łyżkę masła. Topimy tłuszcz, a następnie dodajemy starty imbir, pieprz cayenne, kolendrę, kumin, kurkumę, kardamon, cynamon i goździki i smażymy przyprawy na tłuszczu mieszając często aż zaczną mocno pachnieć i utworzą nam pastę-bazę do potrawki.

Następnie do przypraw dodajemy posiekaną drobno cebulę, przysmażamy aż jej aromat dołączy do przypraw i na koniec posiekany czosnek (pilnujemy by ani cebuli ani czosnku nie przypalić podczas smażenia).

Ziemniaki myjemy, obieramy, kroimy na kawałki wielkości jak do zupy i wkładamy do średniego garnka.

Do ziemniaków dołączamy pastę z przypraw, cebuli i czosnku i całość zalewamy tylko taką ilością wody, by wszystko przykryło. Gotujemy, aż kawałki ziemniaków będą prawie miękkie. W razie potrzeby dolewamy wody.

Do prawie gotowych ziemniaków i przypraw dorzucamy grzyby oraz siekaną natkę pietruszki, oraz ugotowaną ciecierzycę. Gotujemy wszystko razem do momentu aż wszystko będzie już miękkie i niemal gotowe do podania.

Na koniec dodajemy posiekany szpinak i szczaw (jeżeli były w postaci mrożonej najlepiej odcisnąć z nich wodę i pokroić brykieciki nieco drobniej, jednak nie na papkę; liście ma być widać w potrawce).

Dogotowujemy na małym ogniu aż szpinak i szczaw będą miękkie, a potrawka zgęstnieje i pozielenieje. Jeżeli życzymy sobie mieć ją w formie bardziej zupnej - dolewamy wody. Ja dodałam tak 1 i 1/2 szklanki gorącej z 10 minut przed końcem gotowania, i była zupa, a następnego dnia i tak otrzymałam wersję bliższą średnio gęstej potrawki. I było super smaczne.

Doprawiamy ostatecznie do smaku solą i pieprzem tudzież którąś z pozostałych przypraw, jeżeli jej nie czujemy. Odradzam dodawanie więcej cayenne; pół łyżeczki dane na początku pali pięknie i umiarkowanie cały czas, nawet po dodaniu kolejnych składników, tylko podbijając smak. Więcej mogłoby uczynić potrawę niezjadliwą.

Jeżeli wybierzemy wersję gęstej potrawki, świetnie smakuje z ryżem.

Serwujemy Rootleaf  gorące, w drewnianych, niewielkich, głębokich miseczkach dla klimatu, w towarzystwie starwarsowej ścieżki dźwiękowej lub oglądając ulubiony film z ukochanej sagi.

Smacznego!
------------------------------------------------------

Ingredients:

1/2 cup of freshly cooked lentils (or canned, though I suggest cooking the raw seeds yourself for the sake of the taste)
200g of fresh or frozen, chopped spinach leaves
100g of fresh of frozen, chopped sorrel leaves
200-250g of baby mushrooms (portobella is fine, I used baby oyster mushrooms)
4 medium potato
3 tblspns of butter + 2 tblspns of vegetable oil
1 medium onion, chopped
2-3 large garlic cloves, chopped
1 tblspn of ginger root, finely minced
1/2 tspn of cayenne pepper
1 tspn of ground coriander
1 tspn of ground cumin
1/2 tspn of ground turmeric
1 pinch of ground cardamon
1 pinch of ground cinnamon
1 pinch of ground cloves
1 bay leaf
1 and 1/2 chopped fresh parsley
salt and pepper for taste


The making of:

If you intend to use a raw lentils, pour the measured amount to a pot a few hours before planned cooking of the stew, cover with water and leave like that to swell. Then cook in the same water until almost soft. Drain it and put aside. If you intend to use canned ones, just drain the measured amount, put aside and skip this process.

Wash, chop and fry baby mushrooms on a 2 tablespoon of butter and 1 tablespoon of oil. When the juices flow and the mushroom pieces become smaller - remove them from the pan and put aside.

Add the remaining tablespoons of oil and butter to the same pan, and melt it. Then add minced ginger, cayenne pepper and spices and bloom the spices, cooking them until the aroma rises, stirring frequently. They will create a base for the Rootleaf.

Next, add chopped onion and cook it until its aroma mixes with the spicy one. Finally add the chopped garlic and cook it alltogether (remember not to burn the onion and garlic, so stir.)

Wash, peel and chop the potatoes for smaller pieces and put them into a medium pot.

Pour the mix from the pan inside and and add just enough water to cover it up. Cook, until the potato pieces are almost soft. Add some more water if necesarry.

Add mushrooms, parsley and cooked lentils. Cook it alltogether until almost ready to serve.

At the end add spinach and sorrel leaves (if they came frozen, first drain the excess of water, then chop a little but not too much; the leaves should be visible in the stew).

Cook it until spinach and sorrel are soft, a few minutes more and the Rootleaf becomes thicker and greenish. If you want to have it more like a soup then like a stew - add water. I added ca. 1 and 1/2 cup of hot water about 10 minutes before end of cooking and I got soup that I wanted, but the next day it appeared like medium thick stew and it was just fine.

Season the dish with salt and pepper or any of the other spices if you do not sense them, but not cayenne. 1/2 a teaspoon is just enough for the whole dish; it is sensible, mixes beautifully with the rest of the tastes. Adding more of this spice could spoil the dish.

If you choose to eat Rootleaf as a thick stew, it tastes great with rice.

Serve Rootleaf hot, in a small, deep bowls, and the day after the cooking for the tastes to achieve its full potential, listening to the Star Wars OST or watching the favourite part of the Saga.

Cheers!

Świąteczne Mince Pies Weasleyów - na dwa sposoby (Harry Potter) / Weasley's Christmas Mince Pies - for two ways (Harry Potter)

Zbliżamy się do półmetka grudnia. Już prawie dziesiąty, za chwilę wszyscy zaczniemy myśleć o zakupach i porządkach przedświątecznych, prezentach i urlopach, a firmy dostaną masowej histerii wobec końca roku i zamykania bilansu zysków i strat w dobie, gdy pracownikowi nie cyferki w głowie, a dzwoneczki dzwonią. I dobrze im tak, niech się i oni trochę pomartwią, a my... odpoczniemy i zagramy im na nosie, niech panowie dyrektorowie i kierownicy sami zobaczą jak to jest robić za trzech, być opłacanym za jednego, a odpowiedzialność na barkach waży tyle, że i dziesięciu by miało powód do narzekania.
Znaczy wiecie, kto odpoczywa, ten odpoczywa. Takie mamy jak ja, pracujące w domu to nie miewają urlopów i za chwilę, jak ta zapracowana księgowość w korpo, ruszę do boju na front kuchenno-sprzątający i poskrobać się po głowie nie będę mieć chwili. Dlatego korzystajcie, miśki, teraz z przepisów, które zapodaję, bo nie wiem w sumie kiedy na ten front pójdę. Już za tydzień, czy wcześniej, a wtedy zrobimy sobie świąteczną przerwę na spożywanie tego wszystkiego, co zdążyliśmy upichcić i ponownie widzieć się będziemy po Nowym Roku. Niemniej o tym czasie posuchy na pewno was zawiadomię, a i choć nowe przepisy pojawią się po przerwie w 2017stym roku, to i tak rozpieszczać was będę zapodawaniem przepisów z poprzedniego i obecnego roku, doskonałych na Święta i balangę sylwestrową, jakie ci, którzy nie są z Bantofelkami od początku mogli przepuścić. Udostępnienie to przecież 5 minut roboty, na które znajdę czas między plackiem, a sałatką, a nie dwie godziny z życia poświęcone na napisanie felki i przepisu w dwóch językach i zrobienie godnych uwagi zdjęć.
Niby więc będzie posucha, ale jednak nie tak do końca. Kilka nowości i tona sprawdzonych smakowitości, które naprawdę warto powtórzyć jeszcze raz. I ponownie. Aż w boczki pójdzie, ale mina będzie przeszczęśliwa.

Na razie jednak, zanim zrobimy sobie sesję przypominajek, wyjeżdżam do was z całkowitą nowinką, idealną na stół świąteczny i noworoczny, którą - jak każdy niezwykły smakołyk na świąteczną okazję - najlepiej zacząć przygotowywać ze dwa tygodnie wcześniej.
Nie o samym cieście na spód mówię, które przecież jest szybkie, proste i polecałam je już do rozmaitych wypieków jako sprawdzone na pie: ani kruche, ani zbite, lekkie i jednocześnie mięsiste - po prostu idealne. Mówię tu o nadzieniu do ciasteczek (lub też mini-pies, czyli anglosaskich ciasteczek w kształcie babeczki na jeden, dwa kęsy, napełnionych niezwykłym nadzieniem), które są bohaterem naszej felki. I na dodatek aktywnie występują w świecie Harry Pottera, która to, bijąca rekordy popularności seria książek, obecnie wyrośnięta solidnie na znany na całym świecie franchise kinowo-literacki, jest przecież brytyjskiej produkcji. Tak jak i nasze mince pies, o których zaraz wam to i owo przekażę.
Mince pie lub mincemeat pie, jak brzmi pełna nazwa to tradycyjnie brytyjski słodki smakołyk, serwowany na Wyspach w czasie świątecznym, najczęściej bożonarodzeniowym. Z Anglii wraz z osadnikami przewędrował do Stanów, ale nie zyskał tam aż tak szalonej popularności jak takie apple pie. Może przez smak, który jest absolutnie niezwykły i nie taki jak pomidorówka lub właśnie paj z jabłkami, że każdy polubi? Może przez przekorę i stawanie okoniem na wszystko co pochodzi ze Zjednoczonego Królestwa i mówi z kartoflanym akcentem? Ja tam nie wiem, jednak jeżeli słyszymy lub mówimy o mince pies, na pewno dziać się to będzie w kontekście czegoś zdecydowanie brytyjskiego i świąt.

Mincemeat, stanowiące w tym wypieku główny creme de la creme to wbrew pozorom nie jest mięso mielone. Racja, jakby ten wyraz napisał osobno i dodał "d" po części "mince", jak nic mielibyśmy właśnie "mięso mielone" (minced meat). Nazwa jest więc dziwna dla nas, współczesnych, zupełnie nie pasująca do słodkiego wypieku. Jednakże w czasach króla Henryka VIII, który, wedle przekazów historycznych mince pies uwielbiał, ciasteczka te wyglądały zupełnie inaczej niż teraz. A w nadzieniu mięso wołowe było, jako żywo. Może nie zmielone, ale pokrojone drobno, połączone całkowicie zrozumiale na te czasy z suszonymi owocami, orzechami i miodem, tworząc nadzienie do ciasta, którym potem napełniano pieczony spód. I co ciekawsze, uważano je za całkowicie normalny, typowy dla wysp brytyjskich, przysmak.
Jeśli chodzi o spojrzenie nowoczesne, od, jak udało mi się znaleźć, pewnie ze stu lat gospodynie domowe niemal całkowicie odeszły od robienia świątecznego mincemeat w starej formie, z mięsem, chociaż, jakby się uparł, tradycyjne przepisy również obecnie znajdziemy. Teraz jedyną pozostałością po mięsie jest w tym nadzieniu dodatek w postaci tłuszczu zwierzęcego - wołowego lub wieprzowego (np. smalcu), tudzież ostatecznie masła, na którym macerujemy wszystkie pozostałe składniki. Są też, rzecz jasna, całkowicie go pozbawione przepisy i naprawdę ciężko jest wybrać, który lepszy. Wiem, ponieważ pokusiłam się przy okazji robienia tych tutaj weasleyowskich mince pies, o zrobienie nie jednego rodzaju, tych tradycyjnych z dodatkiem smalczyku (który, zanim zaczniecie się otrząsać z obrzydzenia, nie wierząc, że można robić smaczne nadzienie do ciasta z owoców i... smalcu!, jest zupełnie niewyczuwalny i póki nie powiecie rodzinie, co jedzą, będą się rozwodzić nad niezwykłością wypieku, baranki niewinne, a potem zbierać zęby z ziemi, gdy dowiedzą się, co wsadzili do ust i protest utknie im w pełnych paszczach, którym jednak, bez wątpienia, dogadzają. Działa za każdym razem:D), a i o drugi typ, zupełnie bez tłuszczu, za to mocno alkoholiczny i owocowy. Oba smakują wspaniale, oba są niezwykłe i bez wątpienia stanowić będą ozdobę i rewelację na świątecznym stole. Oba typy dostaniecie również w tym przepisie, by, jeśli obawiacie się tradycyjnego i nie chcecie ryzykować, użyć tego drugiego, który na pewno spełni wasze oczekiwania.
Mincemeat jest też swego rodzaju konfiturą. Powinno poleżeć co najmniej parę dni w zamkniętym słoiku, nabierając smaku, zanim weźmiemy się do napełniania nim ciastek. Najlepiej to dokonać go ze dwa tygodnie przed planowanym wypiekiem, choć wieść głosi, że może stać nawet i kilka lat, nieruszany, w szafce i tylko staje się lepszy w smaku. Można też i od razu, jak nie macie czasu albo nie wytrzymacie z ciekawości... nadzienie wybacza wiele i doskonale obroni się smakiem. Czy jest "odleżane" czy prosto z garnka, ledwie ostudzone.

To, że mince pies są tradycyjnym, brytyjskim wypiekiem, tylko utorowało im drogę do książek J.K. Rowling, która nie odmawia sobie nigdy w akcji wtrętów dotyczących tak zwyczajnej rzeczy jak opisywanie tego, co spożywają bohaterowie. Jak nasze pierogi w polskich książkach, pomidorowa, kanapka z serem, kiełbasa, naleśniki  - mince pies pojawiają się tam w sposób zupełnie naturalny, ponieważ akcja powieści dzieje się wyłącznie w Wielkiej Brytanii. Nowa odsłona świata potterowsskiego - "Fantastyczne Stworzenia i gdzie je znaleźć" została przeniesiona do Stanów i tam nie zobaczymy już mince pies. Zobaczymy za to hot-dogi oraz... strudel jednej z głównych bohaterek, z którym wezmę się za bary już nie długo. A ponieważ większość tomów Pottera idzie zgodnie z upływem czasu, po lecie przychodzi nam jesień, ciasto marchewkowe i Halloween, a po nim jak nic nadchodzą Święta, które widzimy w towarzystwie nierozłącznych mince pies. I to nie tylko w jednym tomie. O ile dobrze policzyłam, autorka wspomina o tych ciastkach świątecznych, podkreślających ciepło i domową atmosferę oraz tradycję nie w jednym, a w trzech tomach swej opowieści o Harrym Potterze.
1. W "HP i Więzień Azkabanu" pojawiają się po raz pierwszy jako prezent dla Harrego od Pani Weasley, co wyraźnie powiada nam poniższy cytat: 

"Mrs Measley had sent Harry a scarlet jumper with the Gryffindor lion knitted on the front, also a dozen home-baked mince pies, some Christmas cake, and a box of nut brittle."
(Pani Weasley wysłała Harremu szkarłatny sweter z lwem Gryffindoru wyszytym na przodzie, a także tuzin domowych mince pies, nieco ciasta świątecznego i pudełko mieszanki orzechowej).
                                                                                                                          J .K.Rowling - Harry Potter i Więzień Azkabanu

2. W "HP i Czara Ognia" ponownie Potter zostaje nimi obdarowany na Święta przez tę przemiłą nestorkę domostwa pełnego rudzielców
3. W "Księciu Półkrwi" z kolei widzimy je jako część przysmaków na przyjęciu u profesora Slughorna, oraz w może najsławniejszej scenie, gdzie występuję i możemy je porządnie obejrzeć, ponownie na świętach u Weasleyów, gdy Harry'ego częstuje nimi Ginny. 


A oto jak wyglądają weasleyowe Mince Pies na pierwszy rzut oka.



Fajne, nie? Aż się proszą o to, by je zrobić.

A zatem na co jeszcze czekamy! Święta za pasem, mince pies ze świata Harry Pottera nawołują wieloma głosami, polecając się jako alternatywa dla nieśmiertelnych pierniczków, uczyńmy więc nasze święta tak geekowymi, jak się tylko da.
Przepis na Mincemeat I wzięty stąd, poddany modyfikacjom.
Przepis na Mincemeat II wzięty stąd, zmodyfikowany tak mocno, że jest to już ledwie cień tamtego, jednak Nigelli oddajmy to, co nigellowate:)

Please scroll below for the "red" recipe in English version:)

 Składniki:

Ciasto na babeczki (12-14 sztuk):
Używamy tego znakomitego przepisu na ciasto z posta o Apple Pie.

Nadzienie:
Mincemeat I (tradycyjne) - na około 2 szklanki czyli 450-500g
220g  rodzynek (większość angielskich przepisów dzieli w tym miejscu tę właśnie ilość rodzynek pół na pół: na "koryntki" - currants - odmianę słodszą, drobniejszą i ciemniejszą niż zwyczajna, które, siłą rzeczy, bardzo ciężko dostać w sklepie spożywczym w Polsce, oraz na zwykłe, ciemne rodzynki. Różnicy w smaku większej nie będzie jeżeli koryntki zastąpimy zwykłymi rodzynkami, więc tak właśnie zrobiłam. Oczywiście ci, którzy mają dostęp do prawdziwych "currants" powinni ich użyć.)
55g rodzynek sułtanek
1/2 kwaśnego, twardego jabłka, pokrojonego na kawałki, umytego, nieobranego (uwaga! w ten sposób wyciągamy więcej aromatu z jabłka), pozbawionego gniazd nasiennych
30g kandyzowanej skórki pomarańczowej, drobno krojonej
1 i 1/2 łyżki smalcu, łoju wołowego, masła lub innego tłuszczu pochodzenia zwierzęcego
108g brązowego cukru
1/4 łyżeczki cynamonu
1/4 łyżeczki zmielonych goździków
1/4 łyżeczki gałki muszkatołowej
sok i skórka otarta z 1/2 cytryny
sok i skórka otarta z 1/2 pomarańczy
1 i 1/2 łyżki rumu lub brandy

Mincemeat II (beztłuszczowe, żurawinowo-orzechowe) - na około 2 i 1/2 szklanki czyli 500-600g
60ml soku wyciśniętego z pomarańczy
75g brązowego cukru
200g świeżej lub mrożonej żurawiny (można ją zastąpić mrożonymi wiśniami)
1 łyżeczka cynamonu
1 łyżeczka imbiru
1/2 łyżeczki mielonych goździków
100g rodzynek
100g posiekanych drobno orzechów (mieszanki ulubionych lub jednego typu)
30g suszonej żurawiny
sok i skórka otarta z 1 klementynki
30ml rumu lub brandy
3 krople olejku migdałowego
1/2 łyżeczki ekstraktu z wanilii
2 łyżki miodu


Wykonanie:

Najpierw zabieramy się za nadzienie Mincemeat. Oba rodzaje robimy ok. 2 tygodnie przed spodziewanym terminem pieczenia, dla uzyskania najlepszego smaku. Można jednak użyć i świeżego, tuż po wystudzeniu.

W obu rodzajach Mincemeat działamy bardzo podobnie.

Składniki odpowiednio do każdej z wersji umieszczamy w garnku - poza alkoholem, który dodawać będziemy na sam koniec.

Podgrzewamy wszystko razem aż cukier w obu przepisach (oraz tłuszcz w tradycyjnej wersji) rozpuści się i połączy z resztą składników.

Na małym ogniu gotujemy około 20 minut, mieszając od czasu do czasu, aż owoce rozpadną się, a następnie składniki wchłoną większość soku z mieszaniny i zaczną przypominać wyglądem konfiturę.

Dosmaczamy cukrem lub miodem, jeżeli wyszło za mało słodkie, dodajemy alkohol, mieszamy i zdejmujemy z ognia.

Następnie, jeżeli mamy zamiar je przeleżakować, pakujemy gorące Mincemeat do wysterylizowanych, szczelnych słoików i przechowujemy w lodówce. Jeżeli będziemy używać
świeżego od razu - ochładzamy zupełnie.

Robimy ciasto według podanego przepisu. Na Mince Pies spokojnie wystarczy nam 2/3 otrzymanego ciasta. Możemy je również wykonać wcześniej, zamrozić i potem mieć znacznie mniej roboty.

Ciasto dzielimy na dwie połowy. Jedną część wkładamy do lodówki. Drugą rozwałkowujemy na lekko namączonej stolnicy do średniej grubości.

Przygotowujemy blaszkę do pieczenia mini-babeczek lub malutkie foremki na babeczki, maśląc ich wnętrze.

Nastawiamy piekarnik na ok. 180 stopni Celsjusza.

Wycinamy z ciasta kółka nieco większe niż średnica "dołków" w blaszce, przy pomocy szklanki lub wycinarki do ciastek.

Każde kółko ostrożnie wkładamy do "dołków" w blaszce, przylepiamy do dna i boków tak, by Mince Pies miały się jak upiec. Pilnujemy, by w powierzchni spodów do babeczek nie było dziur, przez które nadzienie zechce uciekać.

Do każdej babeczki nakładamy solidną łyżkę lub półtorej Mincemeat, ubijamy lekko, w razie potrzeby dokładamy nieco więcej tak, by nadzienie wypełniało babeczkę do samej góry.

Wyciągamy z lodówki drugą część ciasta. Rozwałkowujemy na mniej więcej tę samą grubość co miały spody, a następnie za pomocą foremki do ciastek w kształcie gwiazdki, wycinamy tyle gwiazdek, ile wyszło nam spodów do Mince Pies (w tym przypadku 12, ale jeżeli robić będziecie wielokrotność Mince Pies, liczba ta będzie, rzecz jasna, większa).

Każda gwiazdkę luźno kładziemy na wierzchu napełnionej Mincemeat babeczki, starając się, by końce pozostały na ciastku, a nie poza nim.

Blaszkę lub mini-foremki z Mince Pies wkładamy do piekarnika na 10-15 minut i pieczemy do momentu aż gwiazdki i ciasto spodów lekko się wyzłocą.

Wyciągamy z piekarnika i zostawiamy na kwadrans by się ochłodziły. Następnie ostrożnie podważając nożem wydobywamy Mince Pies z blaszki i przenosimy na kratkę, by ostygły zupełnie.

Jeszcze ciepłe posypujemy cukrem pudrem.

Możemy zjadać od razu, jednak radzę po ochłodzeniu w pokojowej temperaturze wsadzić je do lodówki. Ochłodzone, nie będą wymagać talerzyka, a ryzyko rozpadnięcia się po kilku gryzach będzie znacznie mniejsze, zaś ciastka nic nie stracą na smaku.

PS. Jeżeli zdecydujecie się użyć obu rodzajów Mincemeat do Mince Pies, na 12 sztuk zużyjecie akurat po połowie każdego z typów. Użycie jednego rodzaju na 12 sztuk zaskutkuje wyczerpaniem całego zapasu jednego rodzaju Mincemeat.

Smacznego!
------------------------------

Ingredients:

For the pies (12-14 pcs):
Use this fantastic recipe for the pastry from Lattice-top Apple Pie recipe.

Filling:
Mincemeat I (traditional) - for about 2 cups, 450-500g
220g of raisins (most of the english recipes for Mincemeat divides this amount fifty-fifty for: "currants" - smaller, darker and sweeter type of raisins, hard to buy in an average grocery store in Poland, and for the regular raisins. There is not such a big difference in taste between them, so I used a regular raisins for the whole amount and it turned up fine. For some of you, who can buy "currants" anywhere - do use them.)
55g of golden raisins (sultanas)
1/2 of a hard, large apple, quartered, cored, and diced, unpeeles (attention! unpeeling will help to drain more of the aroma of the apple)
30g of candied orange peel, chopped
1 and 1/2 tblspn of lard, beef suet, unsalted butter or any other fat of animal products
108g of a light brown sugar
1/4 tspn of a ground cinnamon
1/4 tspn of ground cloves
1/4 tspn of nutmeg
zest and juice of 1/2 lemon
zest and juice of 1/2 orange
1 and 1/2 tblspn of rum or brandy

Mincemeat II (fat-free, cranberries and nut studded) - for about 2 and 1/2 cup, 500-600g
60ml of orange juice
75g of brown sugar
200g of fresh or frozen cranberries (you can swap cranberries for the frozen cherries)
1 tspn of ground cinnamon
1 tspn of ground ginger
1/2 tspn of ground cloves
100g of raisins
100g of nicely chopped nuts (use mixed types of nuts for the best taste, of one of your favourite kind)
30g of dried cranberries
zest and juice of 1 clementine
30ml of rum or brandy
3 drops of almond extract
1/2 tspn of vanilla extract
2 tblspns of honey 


The making of:

First prepare yourself a Mincemeat. Both variants should be prepared about 2 weeks in advance before making Mince Pies, for the best taste of the filling. However if you are unpatient or have no time - you may also use cooled, freshly made Mincemeat.

The making of both kinds of Mincemeat is almost identical.

The ingredients for both kinds mix in their pots - all except the alcohol, which will be added in the end.

Heat it up alltogether until the sugar in both variants (and the fat in the traditional one) melts and joins with the rest of ingredients.

Cook it for about 20 minutes on a small fire, stirring from time to time, until the apples dissolve and the most of the juice produced while cooking it, was absorbed by the mixture, which should resemble a thick marmelade.

Check the taste. If the Mincemeat is too sour - add some honey or sugar. Then add the alcohol, mix it once again and remove from fire.

The next step is different, depending what you want to do with a Mincemeat. If you want to let it rest for a while in a fridge, to catch a deeper taste, put the Mincemeat, still hot, into the sterilized mason jar, close it and when it cools down in a room temperature, put in a fridge. If you want to use it instantly as fresh to the pies - just let it cool completely in a room temperature.

Now, make a pastry, according to the recipe. For the shown amount of Mince Pies, the 2/3ds of the whole amount should be just enough. You can also make it fresh, or make it in advance, freeze it and spare some time while doing the Mince Pies.

Divide the dough into two parts. Put one of them into the fridge. Roll the second one on a slightly floured surface until it is medium thick.

Prepare a tin for mini-tarts, or an individual forms for a mini-muffins. Butter lightly the insides from bottom to the top.
 
Preheat the oven to 350 degrees Fahrenheit. 

Cut out circles a little wider than the indentations in the tart tin or the diameter of an individual mini-miffins forms, using a cookie cutter or a glass.

Put every circle into the indentation, pressing it gently to the bottom and sides and check if there is no holes or torns in the surface of the dough, so the filling did not flown off.

Put a full tablespoon of a Mincemeat into the prepared shells, press it gently, if necesarry to fill the shell full, put some more of the filling.

Remove the other part of a dough from the fridge. Roll it as thickly as the first part, and using a star-shaped cookie cutter, cut as many stars as you have prepared Mince Pies (in this case - 12, but if you have multiplied the amount to have more then 12 Mince Pies - the amount of stars also is bigger).

Put each pastry star on the surface of each rough Mince Pie, remembering for the pointy ends of star to lay on a cookie, not on a tin (otherwise they may burn).

Put a Mince Pies into the oven and bake for 10-15 minutes, until the star tops and shells are slightly golden but still bright. 

Remove the pies from the oven and let it cool for a 15 minutes in a tin. Then carefuly remove the Mince Pies from a tin (using a small, sharp knife to pry it a bit, if necesarry) and let them cool in a room temperature.

Sprinke it with a caster sugar while still warm.

You can eat it right away, although I suggest to put it for some more minutes into the fridge to harden it. When cooled, it can be eaten not using a plate, and the risk of falling appart of the cookie, when you start bitting it is really reduced to minimum. And it does not affect the taste in anyway.

PS. If you decide to use both variants of Mincemeat for your Mince Pies, you will use up about the half of the amount of each kind od Mincemeat for the 12 pies. If you use just one kind - you are out of the whole batch of the filling.

Cheers!

Ciasteczka kucyków-przewodniczek z My Little Pony: Przyjaźń to magia / Filly-guide cookies from My Little Pony: Friendship is magic

Początek grudnia nadszedł! Jak powiada kalendarz adwentowy mego Młodego, jeszcze tylko dwadzieścia dwa czekoladowe króliczki do Wielkiego Bum!. W końcu, zapowiadany pseudo-promocjami w supermarketach, nieodłącznym "Last Christmas" Wham! i przebojem Mariah Carey oraz ka-ching! w kasach bogacących się producentów zabawek, sezon świąteczny zbliża się wielkimi krokami. Potem Sylwester, potem znowu ferie, a w otoczeniu tego wszystkiego pichcenie smakołyków, jakich się w ciągu roku zwykle nie jada i radocha eksperymentowania... nie ma co, bardzo lubię Boże Narodzenie. I jak zwykle czekam na nie z niecierpliwością.
Gdyby chociaż w TV było tak radośnie jak w kuchni u mnie będzie przez najbliższe trzy tygodnie... marne szanse. Znowu zapodadzą "Kevina..." jak od z górą dwudziestu lat, bo "tradycja". Nosz kurde... jak tradycja, jak się aż smutno robi, że przez kutwienie kasy przez sieci telewizyjne, które przez tyle lat z rzędu zapewne dla oszczędności puszczały ten film na licencji za marne grosze, że się Polacy przyzwyczaili, zrobili z nas psy Pawłowa. I teraz słysząc coraz bardziej wkurzający zwrot "Nie ma Kevina, nie ma Świąt", mam ochotę drzeć włosy z głowy. Przecież tyle fajnych filmów mogliby puszczać, tyle wspaniałych seriali zamiast kolejnej powtórki tego samego badziewia... to nie... Ale koledzy Amerykanie też nie są lepsi. Oni z kolei od jakiegoś czasu kultywują zwyczaj urywania seriali przed Świętami i reaktywacji w lutym. Jak było to do zniesienia jeszcze parę lat temu, gdy dotyczyło niewielkiej ich liczby, tak teraz niemal każdy jest urywany w grudniu, tradycyjnie już planuje się tzw. mid-season finale - jakiś odcinek końcowy na półmetek ze wstrząsającą zawiechą akcji i niech sobie ludzie czekają na resztę.
Właściwie to nawet nie wiem z jakiej przyczyny tak się robi. Wiem natomiast, że mnie to wkurza. Właśnie przez to, że nie ma alternatywy, bo u nas w kółko "Kevin...".
I tak doskonały "Westworld" - nowy blockbuster HBO - ostatni odcinek pierwszego sezonu puszczają w najbliższą niedzielę, aczkolwiek nie jestem teraz pewna, czy to nie właśnie tymczas przez przerwą świąteczną. Coraz nudniejsze "Once Upon a Time", które oglądam już tylko z przyzwyczajenia, tradycyjnie urwie się w połowie. Rekordy bije serial "Vikings", którego przerwa świąteczna wynosi ponad rok! Masakra! Co ma zrobić człowiek, który obejrzał już wszystko, a nowych odcinków nie ma, bo Święta? Niby jest odpowiedź... powtórki od początku, ale na dłuższą metę to nudne. Jedyny wyjątek od tej reguły stanowi bajka "My Little Pony: Przyjaźń to magia", którą mój synek namiętnie ogląda, a ja wraz z nim.
Nie zamierzam się tego wstydzić absolutnie. Społeczność takich jak ja, "brony", czyli dorosłych miłośników kucyków, jest już tak znacząco duża, że wszelkim kpiarzom zamyka się dosyć szybko ryjki na widok tej liczby. Żyjemy wśród was od tysięcy lat... zaraz, zaraz, to nie "Nieśmiertelny", żeby go cytować. Niemniej fakt pozostaje faktem... oglądanie kucyków się nie nudzi.

Jak doszło do tego, że i ja zostałam "brony", poczytać możecie w felcie poświęconej Chimiwiśni Pinkie Pie, nie ma więc sensu wracać ponownie do tego faktu. Natomiast moje i młodego zainteresowanie rozciągnęło się ostatnio i na filmy kucykowe z cyklu "Equestria Girls", czyli jak Młody powiada "filmy o kucykach z nogami". Skoro skończył się 6 sezon bajki, a siódmy dopiero dynda gdzieś na horyzoncie, nadrobiliśmy zaległości i w tym i w zagubionych odcinkach z poprzednich sezonów. A poza tym zaczęliśmy kolekcjonować mini-figurki, jesteśmy nimi zachwyceni, a z tego bagna nie ma już dla nas wyjścia.

Co takiego jest w tej bajce, że tak fascynuje dorosłych? To tylko moja subiektywna opinia, ale ze swojej strony mogę powiedzieć, że nie akcja. Akcja, której przesłaniem jest szerzenie przyjaźni i naukowanie dzieciaków o podstawach kontaktów międzyludzkich, trafia tylko do dzieciaków. Ja jej nawet nie śledzę na tyle, by cytować z pamięci co się kiedy stało. Natomiast namiętnie uprawiam grę "w szukanego" na każdym odcinku, posuwając się nawet do powtórnego obejrzenia, jeżeli mam wrażenie, że coś mi umknęło. Ponieważ ta "bajka dla małych dziewczynek" w ciągu ostatnich sezonów tak została napakowana "Easter Eggami" dla dorosłych, odniesieniami do popkultury i obecnych czasów, że poszukiwanie właśnie ich tak cholernie wciąga i raduje.
W samym 6 sezonie, to jest ostatnim, pojawiły się na przykład kucykowe wersje Patricka Swayze i Jennifer Gray z "Dirty Dancing" w słynnej scenie z podnoszeniem, Sherlock Holmes i Doctor Watson na kopytach brali udział w odcinku z akcją żywcem przeniesioną z "Opowieści Wigilijnej" Charlesa Dickensa, a w jednym z dalszych odcinków końska wersja J. Jonah Jamesona, który miłośnikom Spider-Mana kojarzy się bez wątpienia jako wydawca w "Daily Buggle", gazety dla której Peter Parker cyka fotki, przeprowadza wywiad z kucykami. Pozwólcie mi jeszcze wspomnieć, że jest cały odcinek poświęcony konwentom fantasy, i tak cudownie nawiązujący do podziału fanów danego franchisu na tych co wielbią "oryginalny cykl" i tych co lubią wszystko, włącznie z rebootami, że słysząc kucykowe pogwarki w tym temacie, czuję się jakbym widziała nasz rodzimy fandom Star Wars i ciągłe kłótnie o to, co jest lepsze, a co nie powinno wogóle zaistnieć (na stos z "nową" trylogią!):D Jest również cały odcinek poświęcony grom role play, tak konkretnie Dungeons & Dragons (o innej nazwie, zrozumiałej z powodu praw autorskich, ale i tak kto ma skapować o co chodzi, to skapuje), który w sposób świetny zachęca dzieciaki do zapoznania się z grami na role. No i jeszcze typowe dla amerykanów, wszechzrozumiałe dla nich części składowe codzienności jak choćby Halloween, zaadoptowane do świata kucy. Czy też popularna w kręgach skautowskich w stanach akcja sprzedaży ciastek na cele dobroczynne? Też są! Tytuły odcinków bez wątpienia stanowią creme de la creme tej całej zabawy. W co najmniej połowie z nich jest nawiązanie do jakiegoś znanego filmu lub książki. "Hobbit: Czyli tam i z powrotem" ma swoją kucykową wersję, nie inaczej jest z "28 dni później", "Gwiazd naszych wina" czy też nazwą kultowego kawałka ZZ Top "Viva Las Vegas" przerobioną na sposób kucykowy.
Wiecie, że nawet i zombie udało im się włączyć w "My Little Pony"? Powiem wam tyle... Lauren Faust, odpowiedzialna za najnowszą odsłonę MLP to geniuszka w przemawianiu zarówno do młodszej, jak i starszej publiczności. Dzieciaki cieszą się jednym, dorośli drugim, a franchise rośnie w siłę.

Wróćmy jednak do tematyki, która nas najbardziej interesuje. Jedzenie w tej bajce jest, a jakże, odzwierciedleniem codziennych diet amerykańskich. Czyli bez wątpienia wszędzie tam zobaczymy apple pie, donuty i hamburgery, spokojnie wspomina się o quesadillas czy tortillach. Karmelowe jabłka widzimy w ilości mnogiej w odcinku halloweenowym i nie tylko. Dziwniejsze od tego, że kucyk zjada lody byłoby jedynie, gdyby serial tak napakowany mrugnięciami realowymi w stronę widza, w ogóle ich nie zawierał. Chociaż w sumie, Polak nie zawsze wyłapie to, co dla Amerykańca jest typowe. Taka na przykład wspomniana wyżej kwesta skautek ze sprzedażą ciastek. Ci z nas, obcykani w rozmaitych serialach amerykańskich, skojarzą od razu kucyki przebrane w mundurki, pukające do drzwi obcych ludzi i oferujące pudełka z ciastkami, z amerykańskimi skautkami robiącymi w filmach fabularnych dokładnie to samo. Nie obce będą im również nazwy ciastek, bo o tych też słyszymy: Thin Mints czyli czekoladowo miętowe, którymi opychała się na przykład Monica z "Przyjaciół", czy też Samoas - kokosowo-karmelowo-czekoladowe z dziurką, które od dawna stanowiły przedmiot mego zainteresowania. Są też i inne rodzaje, znane prawdopodobnie wszystkim amerykanom, jednakże ja zapamiętałam tylko te dwie nazwy, prawdopodobnie dlatego, że są najpopularniejsze.

Samoas lub też Caramel DeLights trafiły pod mój celownik już za czasów oglądania "Friends", gdy pokazano nam przelotem jedno z tych ciasteczek: okrągłe, malutkie, z dziurką, najeżone kawałkami kokosa unurzanego w karmelu, z czekoladą na spodzie i charakterystycznym, czekoladowym zygzakiem na górze... ah, mniam! Już wtedy dopadłam obiecujący przepis i gdzieś go zapisałam, by zgubićw powodzi innych linków, zaginionych po formacie komputera. Ale dopiero, gdy całkiem niedawno przed me oczy trafił odcinek MLP o wiele mówiącym tytule "28 pranks later" w którym trafia się akcja z zombie-kucami (już po tym większość z was powinna zakojarzyć odniesienie do filmu o zombie "28 dni później"), to coś, odpowiedzialne za nagły napływ potrzeby zrobienia potrawy oglądanej w filmie, nagle zaczęło iskrzyć.
Pozwólcie, że w ogromnym skrócie przedstawię o co chodzi w odcinku. Jako jedyny poświęcony jest właśnie akcji ze sprzedażą ciastek przez kucykowe skautki, nazywane tam kucykami-przewodniczkami (w tej roli trójca ze Znaczkowej Ligi). Koniki przebrane w zielone mundurki sprzedają ciastka, które już na pierwszy rzut oka skojarzyłam jako ichnią wersję Samoasów. Co prawda nie miały dziurki w środku, ale wszystko inne zdawało się zgadzać. Obczajcie link. Zresztą sądzę, że tak czy siak nie mogłyby żywcem wyglądać jak ciastka Samoas, bo ktoś w Stanach na pewno ma prawa autorskie do tych ciach. Ale i tak wyglądają tak charakterystycznie, że nie poznać i być jednocześnie amerykańskim dzieckiem (lub namiętnym widzem amerykańskich seriali), byłoby hańbą:) A ponieważ mój ulubiony kuc - Rainbow Dash - właśnie cierpi na napad jednego z ataków robienia wszystkim dowcipów, postanawia zamienić przewodniczkom ciastka na wersję dowcipną, barwiącą pyszczki kucy na tęczowo. Sęk w tym, że wszyscy mają już dość wkręcającej ich Dash i dla odmiany postanawiają wkręcić ją.... Jak to zrobili, przekonacie się sami, oglądając ten odcinek. Mnie co prawda spoilery nigdy nie przeszkadzały, zachęcając tylko do obejrzenia filmu lub serialu, inni mają na ten temat jednak odmienne zdanie, które uszanuję.

Niemniej temat tych ciastek, Samoasów w wersji kucowej, tak utkwił mi w głowie, że opędzić się nie dałam rady. Od syna też, który zaczął za mną chodzić, ledwie usłyszał o planie zrobienia "kucykowych ciastek" i mękolił. Krótko dosyć. Banshee do eksperymentów kulinarnych namawiać nie trzeba za długo, i choćby dlatego, że zawsze chciałam spróbować ciastek skautowskich Samoas, a nie miałam nigdy jak, zakasałam rękawy i wzięłam się za szukanie przepisu na wersję domową.

Kucykowe czy nie, ciastka Samoas a.k.a Caramel DeLight składają się zawsze, jak głosi większość przepisów, z podstawy z typowego, szkockiego ciasta shortbread, na które wykłada się drobinki kokosa unurzane w domowym karmelu. Następnie dół ciastka zanurza się w roztopionej czekoladzie, a górę zdobi charakterystycznym zygzakiem. Tak też i ja zrobiłam, pomijając fragment o wycinaniu dziurki. W końcu te Samoas to ma być wersja kucykowa, więc trzymamy się wyglądu. Nawet i nad pudełkiem popracowałam, co zobaczycie zapewne na zdjęciach.
Co do smaku... słodkie! I to bardzo. Od razu się na to przygotujcie, ponieważ wersji light na te ciastka nie ma. Jednakże ta słodycz jest taka fajna. Niby ciężkie, ale nie zamulają, chrupią, ale się nie kruszą w rękach. Proporcje wszystkich składników są na tyle fajnie dobrane, że mimo słodyczy, spożywa się te ciastka z przyjemnością i wcale już nie dziwi fakt, że ci w Stanach, co kupili sobie pudełka od skautek, nie zjadają ich wszystkich naraz i zostawiają z bólem na później, gdy sezon na ich sprzedaż się skończy. Właściwie to wiele bym dała, by spróbować oryginalnego Samoasa sprzedawanego przez skautki w Stanach, dla porównania smaku, ale autorka przepisu, z którego skorzystałam, twierdzi, że są nawet lepsze niż maszynowo robione. Zaufam bo przecież nie mam innego wyjścia. A te ciastka, na dosłownie jeden lub dwa gryzy zdecydowanie jeszcze będę robić.

Tak więc, bez dalszych przeciągań tematu, przedstawiam ciasteczka kucyków-przewodniczek a.k.a kucykowe Samoas w wersji domowej.
Przepis wzięty stąd. Modyfikowany.

Please scroll below for the "red" recipe in English:)

Składniki (na ok. 36 ciastek):

Spód ciastek:
220g masła w temperaturze pokojowej
1/4 łyżeczki proszku do pieczenia
1/2 łyżeczki domowego ekstraktu z wanilii
1/2 szklanki cukru
1/2 łyżeczki soli
2 szklanki mąki
2 łyżki mleka


Karmelowo-kokosowy wierzch:
200g wiórków kokosowych (szczęśliwcy, mając dostęp do kokosa rozdrobnionego, o kawałkach większych niż wiórki tzw. shredded coconut powinni użyć właśnie jego. Wiórki jednak także ujdą)
2 tabliczki czekolady
1 szklanka śmietany kremówki 36%
1 i 1/2 szklanki cukru
5 łyżek masła
1/4 szklanki domowego syropu złocistego
1/4 szklanki wody


Wykonanie:

Na początek robimy spody do ciastek.

W misce od miksera miksujemy razem cukier z masłem aż utworzą puszystą masę.

Mąkę, proszek do pieczenia i sól mieszamy razem, a następnie dodajemy do ubitego masła z cukrem na trzy razy, starannie miksując po każdym dodaniu, od czasu do czasu skrobiąc dno i boki miski.

Dodajemy mleko i ekstrakt z wanilii i miksujemy wszystko razem do momentu aż luźne ciasto zacznie się zbrylać w większe kawałki.

Następie ciasto dzielimy na dwie części, podsypując lekko mąką formujemy je na kształt dwóch dysków i owijamy każdy dysk w folię aluminiową. Pakujemy do lodówki na co najmniej godzinę.

Nastawiamy piekarnik na 176 stopni Celsjusza.

Blachę wyścielamy papierem do pieczenia.

Wyjmujemy z lodówki najpierw jeden dysk ciasta, rozwałkowujemy na ok. 1,5cm grubości, a następnie za pomocą szklanki (lub wycinacza do ciastek) o średnicy 5-6cm (nie większej! Ciastka muszą być małe) wycinamy kółka, które układamy na blasze. Tak samo postępujemy z drugą częścią ciasta.

Ciastka wkładamy do piekarnika i pieczemy ok 10-15 minut, po około 7 wyjmując blachę i wsadzając ją tyłem na przód, by wszystkie ciastka upiekły się równomiernie. Upieczone będą bardzo jasne z delikatną, złotawą obwódką dookoła. Należy ich pilnować, bo łatwo można przegapić moment gotowości wypieku.

Gotowe ciastka wyciągamy z piekarnika i przekładamy na kratkę by zupełnie ostygły.

Wiórki wysypujemy na blachę wysłaną papierem do pieczenia i wsadzamy do piekarnika na około 10 minut, by się wyzłociły. Trzeba ich bardzo pilnować, by się nie przypaliły. Gotowe, wyciągamy z piekarnika i pozwalamy im przestygnąć.

Teraz przygotowujemy karmelowo-kokosowy wierzch.

W garnuszku mieszamy śmietanę i masło, stawiamy na ogień i doprowadzamy do zmieszania składników i wrzenia. Potem ściągamy z ognia i odstawiamy na bok.

W drugim garnuszku mieszamy cukier, syrop złocisty i wodę. Stawiamy na średni ogień i doprowadzamy do wrzenia, obracając garnkiem co jakiś czas by mikstura gotowała się równomiernie. Doprowadzamy do stanu aż będzie złoto brązowego, karmelowego koloru. Nie mieszamy!

Ostrożnie dolewamy miksturę maślano-śmietankową do karmelu, tym razem mieszamy porządnie, do dna i gotujemy dalej przez około 12 minut, mieszając od czasu do czasu. Gotowość sprawdzamy patrząc na konsystencję karmelu na łyżce. Jeżeli po 12 minutach jest gęsta i przejawia chęć do zastygania - karmel jest gotowy.

 Ściągamy garnek z ognia i wsypujemy do niego przypieczone wiórki kokosowe. Mieszamy bardzo dokładnie by absolutnie każda drobina kokosu była oblepiona karmelem.

Następnie bierzemy wystudzone ciastka i nakładamy gorącą, plastyczną masę karmelowo-kokosową na wierzch, przyciskając do spodu. Ważne jest by była plastyczna i lepka, by się trzymać ciastek. Jeśli wystygnie i zacznie twardnieć, dolewamy łyżkę lub dwie mleka do garnka, stawiamy ponownie na ogień i podgrzewamy mieszając, a następnie ponawiamy nakładanie ponownie ciepłej masy na ciastka.

Ciastka już udekorowane, kładziemy na płachtę papieru do pieczenia by karmel z kokosem ostygł i zesztywniał.

W międzyczasie w kąpieli wodnej topimy połamaną na kawałki czekoladę.

Następnie bierzemy każde ciastko po kolei, zanurzamy spodem w czekoladę tak, by oblepiła dno i boki i okładamy ponownie na papier do wyschnięcia czekolady. Bez obawy, potem ciastka dadzą się odlepić bez najmniejszego problemu wraz z czekoladą. Proces powtarzamy dla wszystkich ciastek.

Resztką czekolady rysujemy esy-floresy na ciastkach, by przypominały kucykowe ciastka i zostawiamy do całkowitego ostygnięcia w temperaturze pokojowej. Potem doradzam włożyć je jeszcze do lodówki na parę godzin, by stężały mocniej.

Spożywamy, ciesząc się, że jedyne, czym się usmarujemy to czekolada, a nie kucykowe tęcze:)

Wszystkiego kucykowego!
----------------------------------------------------

Ingredients (for about 36 cookies):

Cookies:
220g of butter, room temperature
1/4 tspn of baking powder
1/2 tspn of homemade vanilla extract
1/2 cup od sugar
1/2 tspn of salt
2 cups of flour
2 tblspns of milk
 
Coconut-caramel topping:
200g of shredded coconut
2 bars(200g) of chocolate
1 cup of heavy cream 36%
1 and 1/2 cup of sugar
5 tblspns of butter
1/4 cup of homemade golden syrup
1/4 cup of water


The making of:

First prepare a cookies.

In a bowl of standing mixer cream together butter and sugar until light and fluffy.

Mix together flour, baking powder and salt, and add in three increments to a butter-sugar mix mixing between each addition and scraping down the sides of the bowl as necessary.

Add milk and vanilla extract and mix it all together until the dough begins to come together into a larger pieces.

Divide the dough on two parts, and form each part in a disk. Wrap every disk in a tin foil and put into the fridge for at least 1 hour.

Preheat the oven to 350 degrees Fahrenheit.

Put a sheet of baking paper on a baking tin.

After the hour passes, remove the first dough disk from the fridge, roll it until it is 1/8 inch thick. Using a cup or cookie cutter cut the circles not larger then 2-3 inches (the cookies have to be small), then put the raw cookies on the baking tin. Repeat the proces with the secon dough disk.

Put the cookies into the oven and bake about 10-15 minutes, rotating the baking tin half-way through. They are ready when stil pale but with a delicate golden circle around the edge. It is better to be careful with the, though.

When the cookies are ready, remove from the oven and let the cool completelly on a wire rack.

Pour the shredded coconut onto another tin and put into the oven to bake it till golden, around 10 minutes. Be careful with them, they like to burn. When the coconut is baked is it is desired, remove the tin from the oven, and let it cool.

Now prepare the coconut-caramel topping.

Combine heavy cream and butter in a small pot, start heating it and let it boil. Then remove it from the fire and set aside.

In the other pot combine sugar, golden syrup and water. Start heating it on a medium fire and boil, swirling from time to time, until it is golden brown. Do not stir it.

Carefull pour the cream-butter mixture into the caramel, stir it throughly and continue cooking for another 12 minutes, stirring from time to time. Check if the caramel is ready, lurkin at the spoon you were stirring it. If after 12 minutes of cooking the caramel is thick and starts to harden after a few minutes - it is ready. 

Remove the pot from fire and add the coconut to a caramel. Mix it, so every bit of coconut was covered in caramel.

On every cooled cookie put a heaped spoon of cocnut-caramel mixture, cover the whole top, and press it gently so the topping sticked to the cookie. If  the mixture starts to harden too quickly, just add a tablespoon or two of milk and heat it a little. This should loosen it a bit a make plastic again.

When you are out of topping and the cookies are covered with it, put the cookies on a sheet of baking paper and let the topping to harden.

In a meantime, melt the chocolate in a double-boiler or microwave.

Dip every cookies downside (without the topping) in the chocolate then put it again on a baking sheet to harden. When the chocolates dries you will easily remove the cookies out of a paper, so no worries. Repeat the proces with all the cookies.

Draw a swirly pattern on a top of cookies with the rest of a chocolate, so it looked like a filly-guide cookies and leave it to harden in a room temperature. Then I suggest to put it to the fridge for couple of hours for better consistence.

It it all up, glad, that all you may smear yourself is a chocolate and not a pony rainbows:)

Cheers, every pony!